Ben 99 depreminde Sakaryada birçok arkadaşını ve yakınını kaybeden bir çocuktum o vakitler.. Okudum. Çadırlarda ders çalıştım. Prefabriklerde yaşadım yıllarca. Sonra üniversitemi kazandım. Onur belgeleriyle mezun oldum. Atandım.
Teeeee Van'ın Başkale ilçesinin iran sınır köyüne.. Terörün kol gezdiği çatışmaların sıklıkla olduğu can güvenliğimin devlet tarafından sağlanmadığı elektriği suyu olmayan bir köyde tüm zor şartlara rağmen ailemden ayrı kalarak çocuklarıma eğitim verdim ben.
Yılmadım. Kendime küçük mutluluklar yarattım. Akıllı tahtam yoktu benim. Öyle projeksiyonlarımız bilgisayarlarımız da yoktu okulumuzda.
Kara tahtamız vardı sadece. Ve zehir gibi çocuklarımız.. Deprem oldu Van'da.. Yine büyük kayıplar. Acılar yaşadım orda.
Şİmdi ise sadece hakkım olanı istiyorum ben. Eşimin yanına gitmek istiyorum. Hakkım olanı istiyorum yüce bakanlardan vekillerden.
Mesleğimi ayaklar altına alanlara inat, çalışmadığımı inatla vurgulayanlara bana maaş yerine sadaka verenlere inat ben sadece hakkım olanı istiyorum.. Mutlu olmak istiyorum. Silah sesleri duymadan uyumak istiyorum. Vurulmak istemiyorum ben.
Lütfen sesimizi duyun. Duyurun. Geleceğinizi öğretmeninize sahip çıkarak kurtarın..
Bu zulme sessiz kalmayın.
ÜLkemin yetmiş küsür ilinde Sınıf Öğretmenlerine kadro vermeyenlere haykırın. Bizimle olun. 29 Ağustosta 27 ağustosta Ankara meydanlarında olun. En azından duyurun sesimize ses gücümüze güç olun. Elimizi tutun bizi bu dehlizden kurtarın.
Sizden sadece ülkem adına rica ediyorum. Beni bizi kurtarın!!!