Eğitimde patinaj dönemi

Sistem, kadrolar, kitaplar hemen her şey değişiyor.

Peki iyi mi oluyor?

Eğer gelişmelere at gözlüğüyle bakmıyorsanız evet demek çok zor...

Peki böyle gelmiş böyle gider mantığıyla, hiçbir şeye dokunulmamalı mı?

O da yanlışların en büyüğü olur.

Zorluk da zaten orada.

Yapsanız bir türlü, yapmasanız bin türlü!..

Sorun nerede?

Eğitim ciddi bir iş. Hem de çok ciddi. Eğer hafife alırsanız, iyi doktor, iyi mühendis, iyi yargıç, iyi ekonomist, iyi gazeteci, iyi siyasetçi yetiştiremezsiniz. Onlar iyi olmayınca da yaşam kaliteniz dibe vurur...

Eğitime, artık eğitimciler değil, hasbelkader eğitimin direksiyonunda olanlar yön veriyor.

Ve o direksiyon, o kadar çok el değiştiriyor ki, kör kütük sarhoşların sürdüğü arabalar bile daha az zikzak yapıyor.

Bugüne kadar onlarca bakan, müsteşar, YÖK, ÖSYM ve Talim Terbiye Kurulu Başkanı gördük. Kişisel olarak baktığınızda hemen hepsi de birbirinden değerli insanlardı. Ama eğitime olan ilgileri, koltuğa oturduklarında başladı, indiklerinde bitti. Yani hiçbiri, eğitimi hak ettiği ölçüde, ciddiye almadı. Onlar almayınca da gerisi gelmedi...

Başbakan Erdoğan, olup bitenlerin fazlasıyla farkında ki sürekli bakan değiştirdi. Ama o da bir çözüm olmadı. Bu yüzden, “Liderler hedef koyar, bakanlar, teknokratlar gereğini yerine getirir” demek zorunda kaldı!..

Gazeteci kimliğiyle, eğitimin son 35 yılına tanıklık eden birisi olarak çok yakından biliyorum. Adeta proje manyağı olduk. Her gelen bakan Amerika’yı yeniden keşfedercesine, eğitime yeni bir yön vermeye kalktı. Bırakın farklı iktidarları, aynı iktidarın farklı bakanları bile kendinden önce yapılanları yok saydı. Enkaz edebiyatının dik alasını yaptı.

Umarız gelecekte de benzer yakınmalar yaşanmaz...

Kalıcı olur mu?

Eğitime şimdi yine çeki düzen verilmeye çalışılıyor. Bakan Avcı, bu konuda çok samimi. Ama birikmiş o kadar çok sorun var ki, elini nereye atsa, lime lime döküldüğü için, topyekun bir reform hareketine girişti. Her şeyi, herkesi değiştiriyor. Ancak bunu yaparken bazen dozunu kaçırıyor...

Sınavlar, daha doğrusu açıklanmayan sorular, dün, yine medyanın gündemindeydi. Gazetelerde manşet, ana haber bültenlerinde de ilk haberdi. Çünkü çok önemli “karartma” getirildi. Nedeni, niyesi bilinmiyor.

MEB’in haberi var mıydı? Bundan bile emin değiliz. Ama fatura yine onlara çıkacaktır!.

Peki, bu yeni düzenleme, öğrenci ve velileri rahatlatır, kaliteyi yükseltir mi?

Daha da önemlisi kalıcı olur mu? Evet demek o kadar zor ki!..

Dönüşüm sancısı

YGS sorularının açıklanmaması nedeniyle velilerden, dershanelerin kapanması nedeniyle de çalışanlardan mail yağıyor. Hemen herkes mağdur edildiğini iddia ediyor.

İçlerinde, yaşadıkları sıkıntıları abartanlar olabilir ama pek çoğu samimi ve onları maalesef hiç kimse dinlemiyor.

MEB, YÖK ve ÖSYM, ne olur artık yeni bir karar aldığında, ben yaptım oldu şeklindeki dayatmacı tutumundan vazgeçip, kamuoyunu da bilgilendirmeye yönelse. Özellikle de mağdur olanları dinlese.

Örneğin dershanelerin kapanması, soruların saklanması ve torba yasayla gelen düzenlemelerin yarattığı rotasyonun yarattığı sancılar konusunda, keşke tatmin edici açıklamalar getirilse. Belki de o zaman pire deve yapılmayacak, şehir efsaneleri ortalıkta dolaşmayacak! Ama ortalık boş kalınca her türlü manipülasyon yapılabiliyor...

Daha çok bilgi

Eğitimde maalesef merkezi bir yapımız yok. YÖK, üniversiteler ve ÖSYM’yi her ne kadar parlamentoda Milli Eğitim Bakanı temsil ediyor olsa da, aralarında organik bir bağ söz konusu değil. Yani her kurum kendi içinde özerk, en azından hukuken. Bu da koordinasyonsuzluğu beraberinde getiriyor. Geçenlerde Fransa’daydım, tüm kurumlar Eğitim Bakanlığı’na bağlıydı. Bir üniversitenin mezuniyet törenine katıldım. Milli eğitim müdürü protokolde rektörden öndeydi. Peki Fransız üniversiteleri özerk değil mi? Bizdekinden on kat daha fazla özerkler.

Peki onlar böylesi bir sistem oluşturmuşlar da biz niye oluşturamıyoruz?..

Özetin özeti: Kavga etmekten çözüm üretmeye fırsat bulamıyoruz!..

Abbas Güçlü